به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از امیر کریمی*/// آن روز، چهارشنبه ۲۲ اسفند ۱۴۰۳، روزی بود که هرگز فراموشش نخواهم کرد. از نزدیکای ظهر، حسینیه امام خمینی (ره) پر از شور و انرژی بود. دانشجویان از سراسر کشور آمده بودند، انگار همه‌مان یک قلب تپنده داشتیم. من هم یکی از آن‌ها بودم، یکی از هزاران نفری که می‌خواستند در این دیدار رمضانی شرکت کنند و صدایشان را به گوش رهبر انقلاب برسانند.
وقتی وارد حسینیه شدم، فضایی پر از هیجان و امید را احساس کردم. صف‌های طولانی، چهره‌های جوان و پرانرژی، و آن حس مشترک که همه‌مان برای چیزی بزرگ‌تر از خودمان آنجا جمع شده‌بودیم. روی دیوار، آیه‌ی «یُؤتِی الحِکمَةَ مَن یَشاءُ ۚ وَمَن یُؤتَ الحِکمَةَ فَقَد أوتِیَ خَیرًا کَثیرًا» خودنمایی می‌کرد.
این آیه برایم یادآوری بود که اینجا فقط یک گردهمایی ساده نیست؛ اینجا جایی است که حکمت و دانش در کنار هم معنا پیدا می‌کنند. این انتخاب هوشمندانه، نشان‌دهنده تأکید بر اهمیت حکمت و دانش در جامعه اسلامی بود و پیامی روشن به دانشجویان و جامعه دانشگاهی داشت: تلاش برای کسب دانش و حکمت، نه تنها یک وظیفه فردی، بلکه مسیری به سوی خیر و برکت برای کل جامعه است.
ساعت‌ها گذشت و بالاخره برنامه شروع شد. مجری جلسه را آغاز کرد. نمایندگان دانشجویی یکی پس از دیگری به بیان دغدغه‌هایشان پرداختند. من گوش می‌کردم و احساس می‌کردم که هر کدام از این حرف‌ها، بخشی از دغدغه‌های خودم را هم بیان می‌کرد.
مجتبی منگلی از دفتر تحکیم وحدت درباره مسائل معیشتی، تقابل آرمان‌گرایی و توسعه، و نقش جوانان در پیشبرد اهداف کشور صحبت کرد.
محمد اسدیان از اتحادیه مجامع اسلامی دانشجویان دانشگاه‌های آزاد بر ضرورت عدم مذاکره با آمریکا، لزوم وفاق ملی در دولت، و نقش بخش خصوصی در اقتصاد تأکید کرد.
محمد مریمی از جنبش عدالتخواه دانشجویی درباره چالش‌های دانشگاه‌ها، معیشت مردم، و موضوع دستیابی به سلاح هسته‌ای سخن گفت.
ابوالفضل محمدی از اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان بر اقتصاد دانش‌بنیان و هویت دانشجویی تأکید کرد.
ریحانه حسن قربان، نماینده گروه‌های جهادی، مشکلات گروه‌های جهادی و فعالیت‌های آنان را تشریح کرد.
مهدی بزمه از بسیج دانشجویی نیز به تحلیل مسائل اقتصادی کشور پرداخت.
متأسفانه، به دلیل محدودیت زمانی به واسطه ضعف اجرایی از سوی مجری جلسه، علی رادمنش از اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل فرصت قرائت متن خود را نیافت. با این حال، محتوای سخنان وی بر سه حوزه اصلی متمرکز بود: علم و فناوری، اقتصاد، و سیاست‌ورزی عالمانه.
اما اوج برنامه، وقتی بود که رهبر انقلاب شروع به سخنرانی کردند. آن لحظه، سکوت مطلق بر فضای حسینیه حاکم شد. همه‌چیز به‌دقت گوش می‌دادیم. ایشان با آن لحن آرام اما قاطع، درباره‌ی مسائل مهمی صحبت کردند که نه‌تنها برای ما دانشجویان، بلکه برای کل کشور حیاتی بود. ایشان با بازتعریف ظلم‌های رژیم پهلوی و بررسی تعاملات غرب، مواضع خود را در قبال مسائل داخلی و بین‌المللی بیان کردند. از اهمیت محیط دانشگاه گفتند،
از روند رشد فکری و گفتمانی جنبش دانشجویی ستودند و از دانشجویان خواستند تا به این فضا توجه بیشتری نشان دهند. در پاسخ به مطالبات دانشجویان، رهبر انقلاب بر نقش جوانان در پیشبرد اهداف کشور، ضرورت ایستادگی نیروهای مسلح، و عدم سازش در برابر فشارهای خارجی تأکید کردند.
ایشان همچنین به موضوع سلاح هسته‌ای اشاره کرده و فرمودند: «اگر می‌خواستیم بمب اتم بسازیم، آمریکا نمی‌توانست جلوی ما را بگیرد، اما به دلایلی که قبلاً بیان کرده‌ایم، به سمت تولید بمب اتمی نرفته‌ایم.» رهبر انقلاب در ادامه، اعتماد متقابل را شرط اصلی برای هرگونه مذاکره با غرب و به‌ویژه ایالات متحده دانستند و بر لزوم حفظ استقلال و عزت ملی تأکید کردند.
در پایان برنامه، همه‌ی ما دانشجویان روزه‌دار، به همراه رهبر انقلاب و مسئولان کشوری و لشکری، در حسینیه امام خمینی (ره) روزه خود را افطار کردیم. این لحظه صمیمی، نمادی از ارتباط عمیق رهبر انقلاب با نسل جوان و اهمیت توجه به دغدغه‌های دانشجویی در سطح کلان کشور بود. من آنجا بودم، در میان هزاران دانشجوی دیگر، و احساس می‌کردم که بخشی از چیزی بزرگ‌تر هستم. چیزی که به آن افتخار می‌کنم و برایش تلاش خواهم کرد.
این دیدار، برایم فقط یک رویداد نبود؛ یک تجربه‌ی عمیق بود که در ذهن و قلبم ثبت شد. روزی که فهمیدم ما، دانشجویان، چقدر می‌توانیم تأثیرگذار باشیم، و چقدر مهم است که همیشه به دنبال حکمت و دانش باشیم. این دیدار، برایم یک شروع بود؛ شروع یک راه جدید، پر از امید و تلاش برای ساختن آینده‌ای بهتر.
*دانشجوی کارشناسی رشته حقوق
